ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΠΑΡΟΥ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ
Συνάδελφοι, εργαζόμενοι.
Η αργία της πρωτομαγιάς στο μυαλό αρκετών έχει πλέον καθιερωθεί απλά σαν μια αργία.
Ίσως να συνδέεται με τα λουλούδια τη γιορτή της φύσης, με περιπάτους και σαν μια ευkαιρία για χαλάρωμα.
Λίγοι ίσως θυμούνται ότι η εργατική πρωτομαγιά στο πέρασμα τον 116 χρόνων από εκείνη την πρωτομαγιά του Σικάγο έχει «δώσει» ποταμούς αίματος και χιλιάδες νεκρούς.
Λίγοι θυμούνται τις εποχές που το να απευθύνεις απλά τον αίτημα για καλύτερες συνθήκες εργασίας συνοδευόταν από «της τουφεκιάς τον ήχο».
Πολλοί απολαμβάνουν μια αξιοπρεπή ζωή με 8αωρη εργασία(για πόσο ακόμη;), 5νθήμερο(για πόσο ακόμη;), σύνταξη(για πόσο ακόμη;), ιατροφαρμακευτική περίθαλψη(αυτό μάλλον το ξεχνάμε ήδη), απαγόρευση εργασίας στους ανηλίκους(εικόνα που κάθε χρόνο αλλάζει προς το χειρότερο).
Επαναπαυθήκαμε στους αγώνες και τις κατακτήσεις παλαιοτέρων.
Απαξιώσαμε την έννοια της συλλογικότητας και τρέξαμε να απολαύσουμε την «κατά μονάς» ευτυχία.
Και τώρα που άρχισε το ξήλωμα παρακολουθούμε έντρομοι τον εργασιακό μεσαίωνα περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από την αξιοπρέπεια μας. Μας στερούν το δικαίωμα στην ζωή και μας σπρώχνουν στην επιβίωση.
Ένα εκατομμύριο άνεργοι περιμένουν τις χιλιάδες των μικροεπαγγελματιών (που είναι ο τελικός στόχος των μέτρων) για μια στρατιά ανέργων που στην απελπισία τους θα κατεβάσουν το κόστος εργασίας και θα απεμπολήσουν και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα μας.
Δύο εκατομμύρια εργαζόμενοι με επισφαλείς σχέσεις εργασίας(μπλοκάκι, συμβάσεις ημέρας, ανασφάλιστοι κλπ) βλέπουν το μέλλον τους μέσα από το απάνθρωπο πρίσμα του ΔΝΤ.
Οι αριθμοί ενάντια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η απάντηση των εργαζομένων θα είναι ίσως απρόσμενη αλλά μαζική. Χιλιάδες εργαζόμενοι προσέρχονται στα πρωτοβάθμια σωματεία τους.
Η Ομοσπονδία ιδ.υπαλλήλων έφτασε ήδη τα 110 χιλιάδες μέλη. Εκατοντάδες καινούργια σωματεία σε όλη την χώρα και πάρα πολλά που αναβιώνουν δίνουν την πρώτη απάντηση στην κατά μέτωπο επίθεση του «αντικοινωνικού κράτους».
Απαιτούν την απαγκίστρωση του συνδικαλιστικού κινήματος από τον εκάστοτε κυβερνητικό εναγκαλισμό.
Απαιτούν ένα καθαρό, ταξικό, αδέσμευτο συνδικαλιστικό κίνημα.
Διεκδικούν, αγωνιούν , υπόσχονται.
Δίνουν υπόσχεση ότι η θυσία των χιλιάδων εργαζομένων στις πρωτομαγιές του περασμένου αιώνα θα έχει συνέχεια.
Εργαζόμενοι σηκώστε κεφάλι.
Η αξιοπρέπεια δεν ανταλλάσετε.
Η πρωτομαγιές των θυσιών και των αγώνων δεν παραγράφονται.
Τις κόκκινες γραμμές που αρνείται να βάλει η κυβέρνηση θα τις βάλουμε εμείς.
ΠΑΡΟΣ 1-5-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου